نمیدانم که در غروب جمعه چه رازی نهفته است؟ آسمان آبی است اما دلم حال غروب ابری ترین روز های پاییز را دارد . اگر جمعه زیباترین روز اردیبهشت با گلهای شقایق هم که باشد ، دلتنگی غروب ابری بر دلم پنجه می کشد . بعد از ظهر آدینه آیینه دلتنگی غریبی است دلم بهانه میگیرد . هیچ چیز آرامم نمی کند ، قرار از دلم می رود . ناگاه به خود میآیم و می بینم که قطرات اشک به آرامی تمام صورتم را پوشانده است . در غروب جمعه چه رازی نهفته است؟ این اشک از کجا آمده است ؟ بهانه گریه چیست ؟ اما ای کاش دلم با گریه آرام می گرفت گریه مرا بی قرار تر میکند ،دلتنگی بیشتر می شود و بیشتر به جانم پنجه می زند . گاهی که آسمان ابری است و خیال باریدن دارد ، دلتنگ تر می شوم . گریه ام به گریه غریبان آسمان می پیوندد ،بر می خیزم مفاتیح را می گشایم ، صبح جمعه را همراه با طلوع آفتاب و ندبه در فراق او آغاز می کنم . غروب آفتاب را با سمات به پایان برده ام و بر سجاده نماز مغرب که می ایستم احساس غریبی دارم ؛ احساس اینکه او نیز در جایی از همین زمین است و قامت به نماز بسته است . این غم غربت جمعه جز به یاد او به یاد که می تواند باشد ؟ این غم هجر اوست که هر غروب جمعه را رنگ انتظار میزند . از خودم می پرسم : چگونه یک هفته دیگر را بدون او گذراندی؟ چگونه جمعه ای دیگر بدون ظهور او گذشت ؟ تو به چه مشغولی که او را با همه وجود فریاد نمی کنی ؟ پس چرا اشک هایم اینقدر بی اثر شده اند ؟ چرا ؟ چرا؟ چرا؟                                                                

                       با که گویم که در عشق مرا مهمان نیست

                                                                                 قلب غمگین مرا طاقت این هجران نیست

                      پس بیا راز نگاهت به دل من بگشا

                                                                                 که به جز مهر رخت درد مرا درمان نیست